We vallen met de deur in huis. Op afstand natuurlijk. Deze week nemen we een kijkje achter de voordeur van Jos Groot (56), zijn vrouw Mariska (47) en hun zoons aan de Watering. Wat gebeurt daar rond de avondklok?
De pot schaft gewoon spinazie en een schnitzel. Het is tenslotte ook gewoon een doordeweekse dag. Waar het onderscheid tussen een weekdag en een weekenddag voor sommigen is vervaagd, is de werkdruk voor Jos extra groot in deze coronatijd. Veel mensen kiezen voor een verbouwing aan het huis of in de tuin. “Ik zit al tot aan de bouwvak vol. Dat heb ik nog nooit meegemaakt.”
Fijn natuurlijk, maar hij komt wel wat handen te kort. Zoon Nick (18) zou stage lopen in het bedrijf van zijn vader. Hij volgt het Hout & meubileringscollege en ziet een carrière in de interieurbouw wel zitten. En toen brak hij zijn sleutelbeen… Geen school, geen werk, geen café. Hij treft het niet.
Zijn tweelingbroers Dani en Jesper (16) staan er anders voor. Jesper eet niet mee vanavond, hij is aan het werk bij visboer Brand in Hoogkarspel. De tweeling doet dit jaar examen. Daarna gaat Jesper een opleiding doen in handel en economie. Dani gaat eerst verder op de havo en kiest daarna voor een studie rechten aan het hbo. Hij wist al vroeg wat hij wil worden: notaris. Iedere zaterdag werkt hij bij Mantel & Voors notarissen in Andijk. Je kunt niet vroeg genoeg beginnen.
De lappenmand is geen onbekende voor het gezin. Mariska is mondhygiëniste, maar kon ruim een jaar niet werken door ontstekingen aan haar hand en het Carpaal Tunnelsyndroom. Het stond de jaarlijkse skivakantie voor het gezin niet in de weg. Nog nét voor de eerste lockdown reisden ze af naar Italië. Sterker nog, het gezin reed voor de lockdown uit.
Jos: “Het was begin maart. We volgden het nieuws en het leek allemaal nog mee te vallen. Eenmaal daar ging het snel. Op 9 maart, halverwege onze vakantie, moesten we vóór 00.00 uur het land uit zijn om niet in lockdown te moeten blijven daar. Binnen 20 minuten zaten we in de auto op weg naar Oostenrijk. Inpakken kan dan ineens heel snel. Daar hebben we nog een paar dagen kunnen skiën.”
Het was een bizarre ervaring die zich in Nederland voort zette. Toch was de eerste lockdown nog wel fijn te noemen. Mariska: “De jongens waren ineens veel thuis en het werd al snel mooi weer. We waren veel buiten en gingen er veel op uit met de boot. Dat was erg gezellig. Maar Jos kreeg het al snel heel druk. Dat is mooi, maar geeft ook onrust.”
Jos: “Hard werken is goed, maar ik heb af en toe even vrij nodig om op te laden. Er is zo weinig om naar uit te kijken. Vorige zomer kozen we voor een camping in Nederland in plaats van het Gardameer. Wintersport ging uiteraard niet door. Dan mis je ook de voorpret. Andere jaren volgen we lessen op de kunstskibaan. Dat is al zo leuk. We hopen deze zomer weer naar Italië te kunnen. Dat zou toch mooi zijn.”
To ski or not to ski, gelukkig hebben ze altijd de sterke verhalen nog. Over de 123,5 kilometer per uur die Nick maakt op de ski’s om vervolgens afgetroefd te worden door zijn pa. Want hij ging toch al gauw 125,5 kilometer. Die snelheid is er wel uit bij de jongens. Dat online leven vertraagt.
Dani: “Als ik om 8.15 uur les heb, sta ik om 8.14 uur op.”
Gelukkig mag hij als examenleerling veel naar school. Je vrienden en klasgenoten live zien is toch een stukje leuker.
Mariska: “Ook wij gaan er af en toe even uit. Je moet inventief zijn, zoeken naar mogelijkheden. Dit weekend zijn we 18 jaar getrouwd en dat vieren we bij Hotel Van der Valk in Hoorn met een 5-gangendiner van Meijers. Exclusieve roomservice.”
Tja, als er veel niet kan, moet je de slingers zelf zien op te hangen. En dat doen ze.
Mieke de Beer-Koomen
